به نقل از «ایران اکونومیست»

حرف‌های تازه‌ «سفرود بی‌دم» برای جامعه

تاریخ انتشار: ۶ آذر ۱۴۰۲ | کد خبر: ۳۹۱۷۳۸۵۹

جلیل اکبری صحت که به عنوان تهیه‌کننده با اجرای نمایش «اسفرود بی‌دم» همکاری دارد، معتقد است که این نمایش حرف‌های تازه‌ای برای جامعه تئاتر ایران دارد.

او در گفتگویی با ایران اکونومیست توضیحاتی درباره ویژگی‌های این اثر نمایشی ارایه داد و تاکید دارد که هرچند تلاش شده نمایش جدی به نظر نرسد ولی محتوای آن کاملا جدی است.

بیشتر بخوانید: اخباری که در وبسایت منتشر نمی‌شوند!

اکبری صحت درباره مراحل شکل‌گیری این اثر نمایشی گفت: نمایشنامه «اسفرود بی‌دم» نوشته پویا سعیدی است که از جوانان تثبیت‌شده و شناخته‌شده در حوزه هنرهای نمایشی است و کارهایی در نمایش خانگی و حوزه فیلم کوتاه نیز دارد. خودش هم در اجرای نمایش نقش دارد و بخش عمده‌ای از کار نیز بر دوش ایشان است، در وهله اول متن نمایش، مرا جذب کرد.

او ادامه داد: به نظر من این متن می‌تواند برای امروزِ نمایش و تئاتر ایران اثری مفید باشد که البته حرف‌های تازه‌ای هم در این حوزه دارد.

اکبری صحت با ارایه توضیحاتی درباره متن این نمایش اضافه کرد: در ظاهر نمایش «اسفرود بی‌دم» متشکل از اپیزودهای متفاوت از هم است اما در لایه‌های عمیق‌تر اپیزودها با هم پیوستگی دارند و مخاطب با روایتی تازه مواجه می‌شود که هیچ حد و مرزی بین او و نمایش وجود ندارد و برای من نو بودن فضای اثر جذاب بود.

او درباره وجوه سینمایی این نمایش توضیح داد: اپیزودهای کار بر اساس سمفونی روایت می‌شود. به همین دلیل ما هر اپیزود را یک موومان نامگذاری کرده‌ایم. اپیزود اول قصه یک گروه مستندساز است که با داستان آن‌ها وارد داستان‌های دیگر می‌شویم و شاید این ساختار متفاوت باعث شده باشد که مخاطب تصویری عینی و دقیق از سینما بگیرد اما «اسفرود بی‌دم» یک اثر تئاتری و در نمایشی کامل است که از المان‌هایی مثل ویدئومپینگ، تیتراژ و دیگر عناصر بصری سینما، حسی سینمایی هم به مخاطب می‌دهد. با این حال اصالت اثر به تئاتر و نمایش مربوط است.

اکبری صحت افزود: در این نمایش رگه‌های روشنی از سینما دیده می‌شود و در ارجاعات میان ‌اپیزودهایش از فیلم‌ها و آثار سینمایی مهم اسم برده می‌شود که همین ساختار به نوعی مخاطب را به یاد سینما می‌اندازد که البته ارجاعاتی به رمان‌های خارجی هم در این نمایش دیده می‌شود و به همین دلیل فکر می‌کنم این اثر برای مخاطبی که ادبیات نمایشی را دنبال می‌کند، می‌تواند جذاب و دیدنی باشد.

این تهیه‌کننده با اشاره به دیگر ویژگی‌های این اثر نمایشی اضافه کرد: برخی مواقع نمایش به فضای کمدی‌های وودی آلن نزدیک می‌شود و مخاطب با فضای طنزی روبرو است. در این نمایش هیچ چیزی جدی نیست و در تیزرهایی که از نمایش پخش می‌شود، هم این اصرار وجود دارد که به مخاطب گفته شود انتظار دیدن یک کار جدی را نداشته باشید اما محتوایی که اثر ارائه می‌دهد، بسیار جدی است.

اکبری صحت خاطرنشان کرد: در این نمایش مجید عبدالهی به عنوان خواننده حضور دارد و فکر می‌کنم در هم تنیده شدن موسیقی با محتوای طنز ابزورد برای مخاطب از نکات جذاب این نمایش باشد که اتفاقاً‌ به نظر من از ویژگی‌های خلاقانه و هنری نمایش نیز به حساب می‌آید.

او درباره میزان استقبال از نمایش «اسفرود بی دم» گفت: مخاطبان پیگیر تئاتر معمولاً از بینندگان اصلی این نمایش هستند اما نکته جالب توجه این است که مخاطبان عام نیز با این اثر ارتباط خوبی برقرار کرده‌اند و اگر به سایت تیوال مراجعه کنید، متوجه می‌شوید که این نمایش جزو نمایش‌هایی است که امتیاز بسیار خوبی از بینندگانش دریافت کرده است.

اکبری صحت اضافه کرد: پیش از اجرای نمایش اطمینان داشتم که «اسفرود بی‌دم» مورد استقبال مخاطب قرار می‌گیرد چرا که متن‌های پویا سعیدی همواره با استقبال خوب روبرو شده و از طرفی، گروه حرفه‌ای، باتجربه و باانگیزه این نمایش هم مرا به اطمینان بیشتری رساند.

«اسفرود بی‌دم» نوشته پویا سعیدی و کار فرشید روشنی در تئاتر شهرزاد روی صحنه می‌رود و میثم ‌عبدی، شهروز ‌دل ‌افکار، حامد ‌محمودی، محمد ‌اسلامی، ایرج ‌تدین، هانیه ‌رادمهر، صفورا ‌خوش ‌طینت و پگاه ‌سعیدی در این نمایش ایفای نقش می‌کنند. در خلاصه داستان این اثر نمایشی آمده است: «وقتی سوژه‌ی یک مستندساز چموشی می‌کند، زنی نمی‌پذیرد این غریبه‌ی مزاحم شوهرش است، بازجویی نمی‌خواهد توسط همکارش بازجویی شود، نویسنده‌ای نمی‌تواند مرگش را با ماشین تایپش بنویسد و استندآپ کمدینی نمی‌تواند از جا بلند شود، تقابل آغاز می‌شود. بی‌خبر از این که همیشه حریف بزرگ‌تری وجود دارد. کسی به اسمِ «یارو ارّه برقیه».

 

منبع: خبرگزاری ایسنا

منبع: ایران اکونومیست

کلیدواژه: اثر نمایشی اکبری صحت

درخواست حذف خبر:

«خبربان» یک خبرخوان هوشمند و خودکار است و این خبر را به‌طور اتوماتیک از وبسایت iraneconomist.com دریافت کرده‌است، لذا منبع این خبر، وبسایت «ایران اکونومیست» بوده و سایت «خبربان» مسئولیتی در قبال محتوای آن ندارد. چنانچه درخواست حذف این خبر را دارید، کد ۳۹۱۷۳۸۵۹ را به همراه موضوع به شماره ۱۰۰۰۱۵۷۰ پیامک فرمایید. لطفاً در صورتی‌که در مورد این خبر، نظر یا سئوالی دارید، با منبع خبر (اینجا) ارتباط برقرار نمایید.

با استناد به ماده ۷۴ قانون تجارت الکترونیک مصوب ۱۳۸۲/۱۰/۱۷ مجلس شورای اسلامی و با عنایت به اینکه سایت «خبربان» مصداق بستر مبادلات الکترونیکی متنی، صوتی و تصویر است، مسئولیت نقض حقوق تصریح شده مولفان در قانون فوق از قبیل تکثیر، اجرا و توزیع و یا هر گونه محتوی خلاف قوانین کشور ایران بر عهده منبع خبر و کاربران است.

خبر بعدی:

کاش تلویزیون، این مدلی نبود

امروز روز مهمی برای فوتبال ایران در عرصه باشگاهی است؛ با توجه به اهمیت دیدار‌هایی که قرار است برگزار شود، ممکن است سرنوشت قهرمان این دوره از بازی‌های لیگ برتر مشخص شود. دست بر قضا دو بازی بسیار مهم هم قرار است برگزار شود که هر دو تأثیرگذار و تعیین‌کننده خواهند بود. یکی در تبریز که استقلال صدرنشین با تراکتور مچ‌اندازی می‌کند و دیگری در تهران که سپاهان به مصاف پرسپولیس می‌رود.

برگزاری هر دو دیدار در یک روز، چهارشنبه بزرگی را رقم زده و با توجه به حساسیت موجود در جدول رده‌بندی، اهمیت این دیدار‌ها را اگر از دربی بیشتر نکند، دست‌کمی از آن هم ندارد. این دو بازی با توجه به حضور تماشاگرانی که برای گرم‌شدن میدان پا به ورزشگاه می‌گذارند، ویترین مناسبی برای تبلیغ این رشته ورزشی در ایران است. البته که با توجه به رشد فضای مجازی، چنین ویترینی بیش از گذشته در عرصه بین‌المللی معرفی شده، ولی فرصت بی‌نظیری بود که بتوان از کنار آن بیشترین بهره را برای معرفی چهره دیگری از ایران برد.

قبل از ادامه مبحث همین ابتدا باید تکلیف را مشخص کرد که چنین روایتی با علم و آگاهی از این موضوع پیاده می‌شود که فوتبال مثل قبلا دغدغه کوچه و بازار نیست. درست در روز‌هایی که سفره‌ها کوچک‌تر شده‌اند، خیلی نیاز به دلِ خوشی است تا برای بازی‌های لیگ برتر، مثل سابق سرودستی شکسته شود. با علم به این موضوع، ولی بازهم می‌شد از این فرصت، استفاده درخوری کرد به شرط آنکه تلویزیون، این مدلی نبود.

این مدلی بودن تلویزیون در چند مورد خلاصه می‌شود؛ اول و مهم‌ترین آن‌ها انحصارطلبی است. صداوسیما سال‌های زیادی است که اجازه تأسیس و رشد شبکه‌های خصوصی را نمی‌دهد و همه چیز باید تحت سیطره‌اش قرار بگیرد. حتی اگر قرار به فعالیت بر بستر اینترنت هم باشد، باز باید این نهاد نیمچه چراغ سبزی نشان دهد. ناگفته پیداست که چنین نگاهی، روایت را یک‌سویه و رفته‌رفته مخاطب را دلسرد می‌کند. نگاه تکراری به وقایع با چهره‌های برمدار مانده، اجازه ذوق‌زدگی از مخاطب را می‌گیرد.

پیامد اصلی آن، ریزش مخاطب است. اتفاقی که چندسالی است رخ داده و به گواه آمار همین نهاد و البته اظهارات مسئولان رده‌بالایش، برنامه‌ها دیگر مخاطب چندانی ندارند. تمام مواردی که در بالا گفته شد، شامل برنامه‌های ورزشی می‌شوند. انحصار در این مورد تأثیرش را گذاشته و مخاطب مثل سابق استقبالی از آن ندارد. تازه برای فوتبال، خاصه از نوع پخش زنده‌اش، شرایط برای تلویزیون بهتر است و همچنان در زمره برنامه‌های پربیننده‌اش محسوب می‌شود.

ناگفته پیداست که این پربیننده‌بودن در مقایسه با سایر برنامه‌های کنونی است وگرنه کیست که نداند آمار در مقایسه با گذشته در همین بخش هم چنگی به دل نمی‌زند.

پس دومین مدل تلویزیون که در چنین روز مهمی برای فوتبال می‌توانست بهتر باشد، ولی نیست، ریزش مخاطبش به‌واسطه رانده‌شدن اکثر متخصصان و سپردن امور به دست آن‌هایی است که آمار نشان داد، صلاحیت چندانی برای تولید محتوای جذاب و البته مخاطب‌پسند ندارند.

غلبه نگاه پولی بر کیفیت هم دیگر مدل تلویزیون است که مخاطب فوتبالی را در چنین روزی آزار می‌دهد؛ پخش آگهی‌های بازرگانی تا یک ثانیه مانده به شروع بازی و زیرنویس‌های ناتمام در طول ۹۰ و چند دقیقه هم نشان می‌دهد که تلویزیون از پخش فوتبال، به دنبال بهره مالی است. افزایش درخور نرخ‌های آگهی در زمان پخش دیدار‌های مهم هم مهر تأییدی بر این ماجرا است. این موارد بخشی از تلاش برای انحصارطلبی تلویزیون در چنین رویداد‌هایی را توجیه می‌کند؛ هرچند تمامی اتفاقات را شامل نمی‌شود. حالا دیگر، سخن‌گفتن از این بحث که‌ای کاش این نهاد کمی با همین فوتبال که از ثانیه به ثانیه‌اش درآمدزایی می‌کند با روی خوش تا می‌کرد و دستی در جیب می‌کرد تا باشگاه‌های تا بن گرفتار بدهی را نجات دهد، امری آرمان‌گرایانه به نظر می‌رسد.

اصولا، اما در دنیایی بهتر، در چنین چهارشنبه‌هایی که مردم هم دل و دماغی برای پیگیری بازی‌های فوتبال داشته باشند، فضا برای رقابت آزاد باز است تا هر شبکه تلویزیونی که خدمت و کیفیت بهتری در پخش و تولید محتوا دارد، بتواند میهمان خانه‌های مخاطب شود. هرچند شاید مخاطب هم مجبور شود اندکی پول برای تماشای این زیبایی بپردازد، ولی آن‌وقت دیگر خیالش راحت است که نقد و نگاه یک‌طرفه‌ای به او خورانده نمی‌شود و قرار نیست با دیدن لحظه به لحظه برمدارماندگان، با آگهی‌های ریزودرشت، زیرنویس‌ها و تبلیغات عجیب و غریب که به میانه میدان هم کشیده شده و تولید محتوایی که فاقد جذابیت و کیفیت است، لذت تماشای یک بازی فوتبال از او سلب شود.